buchnąć

buchnąć I {{/stl_13}}{{stl_23}}ZOB. {{/stl_23}}{{stl_33}}buchać {{/stl_33}}{{stl_20}}

{{/stl_20}}\ {{stl_20}}

{{/stl_20}}buchnąć II {{/stl_13}}{{stl_8}}cz. ndk IVa {{/stl_8}}{{stl_20}}

{{/stl_20}}{{stl_12}}1. {{/stl_12}}{{stl_7}}'uderzyć silnie czymś ciężkim; walnąć, grzmotnąć': {{/stl_7}}{{stl_10}}Buchnął go w zęby. Buchnąć pięścią w stół. {{/stl_10}}{{stl_20}}

{{/stl_20}}{{stl_12}}2. {{/stl_12}}{{stl_7}}'raptownie skoczyć, rzucić się': {{/stl_7}}{{stl_10}}Wszyscy buchnęli do drzwi. Buchnąć w krzaki, zarośla. {{/stl_10}}{{stl_20}}

{{/stl_20}}{{stl_12}}3. {{/stl_12}}{{stl_8}}pot. {{/stl_8}}{{stl_7}}'ukraść': {{/stl_7}}{{stl_10}}Buchnąć matce pieniądze z portfela. Buchnął na budowie worek cementu. {{/stl_10}}{{stl_20}}

{{/stl_20}}\ {{stl_20}}

{{/stl_20}}buchnąć {{/stl_13}}{{stl_8}}{kogoś} {{/stl_8}}w rękę [w mankiet] {{/stl_13}}{{stl_7}}'żartobliwie: pocałować kogoś w rękę': {{/stl_7}}{{stl_10}}To był prawdziwy dżentelmen, przy pierwszym spotkaniu buchnął moją siostrę w rękę. Sekretarz pierwszy buchnął w mankiet księdza biskupa. {{/stl_10}}